سنت گفتاری حکایات نصرالدین

سنت گفتاری حکایات نصرالدین به آداب و رسوم اجتماعی و جشنواره های پیرامون بیان حکایات منسوب به نصرالدین، فیلسوف و حکیمی که به دلیل خرد و تحلیل های طنزآمیز و بازنمایی های جامعه و تجربیات زندگی شناخته شده است، اشاره دارد. اگرچه تفاوت های جزئی در بین جوامع از نظر تصویرسازی، نام شخصیت ها و داستان ها وجود دارد، اما ویژگی های کلیدی به عنوان میراث مشترک در آذربایجان، قزاقستان، قرقیزستان، تاجیکستان، ترکیه، ترکمنستان و ازبکستان مشترک است. حکایات از طریق سنت شفاهی و منابع مکتوب منتقل شده و از اصطلاحات و ضرب المثل های محلی الهام گرفته است. بسیاری از آنها کلاسیک شده اند و همچنین در رسانه های چاپی و تصویری و در برنامه های تلویزیونی تهیه شده برای کودکان توزیع می شوند. حکایت‌های نصرالدین که با خرد، بازگویی‌های شوخ، پوچ بودن و عنصر شگفت‌انگیزشان مشخص می‌شوند، اغلب با هنجارهای پذیرفته شده در هم می‌شکنند و راوی راه‌های غیرمنتظره‌ای برای خروج از موقعیت‌های پیچیده پیدا می‌کند و همیشه با قدرت کلام به عنوان برنده ظاهر می‌شود. حکایات کارکردی آموزنده و سرگرم کننده دارند و جوامع از آنها برای غنی سازی گفتگوها، تقویت بحث ها، متقاعد کردن دیگران یا توضیح یک موقعیت استفاده می کنند. شهرداری ها، دانشگاه ها و سازمان های مردم نهاد نقش حیاتی در انتقال این حکایات دارند و فعالیت ها و جشنواره های مختلفی را برای بزرگداشت آنها در سطوح محلی، ملی و بین المللی برگزار می کنند.