ردیف در موسیقی ایران

نام عنصر

ردیف در موسیقی ایرانی، شاخه‌ای  از موسیقی سنتی ایران است که ماهیت اصلی فرهنگ موسیقی ایرانی را تشکیل می‌دهد.  بیش از ۲۵۰  واحد آهنگین، موسوم به “گوشه”، در چرخه‌هایی قرار گرفته‌اند، و یک لایه اساسی زمینه‌ای را فراهم می‌کنند که انواع نقوش موسیقایی بر روی آن تنظیم می‌شود. اگرچه عملکرد اصلی اجرای موسیقی سنتی ایران از طریق بداهه‌نوازی مطابق با روحیه نوازنده و در پاسخ به مخاطب گسترش می‌یابد،  نوازندگان سال‌ها برای یادگیری تسلط بر ردیف به عنوان مجموعه‌ای از ابزارهای موسیقی برای اجراها و ساخته‌های خود، می‌گذرانند.

ردیف ممکن است آوازی یا ساز باشد، که روی سازهای متفاوت و با تکنیک‌های متفاوتی نواخته می‌شود. از جمله تار، ستار، سنتور، کمانچه و نی اجرا می‌شود. ردیف از طریق آموزش شفاهی از استاد به شاگرد منتقل می‌شود. ردیف، هم تجلی زیبایی شناسی و هم فلسفه فرهنگ موسیقی ایرانی است.

یادگیری ردیف حداقل یک دهه طول می‌کشد که در طی آن دانش آموزان شاخه‌های ردیف را حفظ می‌کنند و در یک فرایند تقدس موسیقی قرار می‌گیرند که قصد دارد دروازه‌های معنویت را در موسیقی باز کند. این گنجینه غنی در قلب موسیقی ایرانی نهفته است و نشان دهنده هویت فرهنگی و ملی مردم ایران است.