نقالی

نقالی از قدیمی ترین اجراهای نمایشی در جمهوری اسلامی ایران است و از دیرباز نقش مهمی در جامعه از دربار گرفته تا روستا داشته است. نوازنده – نقال – داستان هایی را به نظم یا نثر همراه با حرکات و ژست های نمایشی و گاهی موسیقی دستگاهی و طومارهای نقاشی بازگو می کند. نقالی ها هم به عنوان سرگرم کننده و هم به عنوان حامل ادبیات و فرهنگ فارسی عمل می کنند و نیاز به آشنایی با بیان فرهنگی محلی، زبان ها و گویش ها و موسیقی سنتی دارند. نقالی مستلزم استعداد قابل توجه، حافظه محفوظ و توانایی بداهه نوازی با مهارت است تا مخاطب را مجذوب خود کند. نقال‌ها لباس‌های ساده می‌پوشند، اما ممکن است در حین اجراها کلاه‌های باستانی یا جلیقه‌های زره‌دار نیز بپوشند تا به بازسازی صحنه‌های نبرد، کمک کنند. نقالان زن در برابر تماشاگران مختلط، اجرا می کنند. نقالان تا همین اواخر مهم‌ترین پاسدار قصه‌های عامیانه، حماسه‌های قومی و موسیقی محلی ایران به شمار می‌رفتند. نقالی در گذشته در قهوه خانه ها، چادرهای عشایر، خانه ها و مکان های تاریخی مانند کاروانسراهای باستانی اجرا می شد. با این حال، کاهش محبوبیت قهوه خانه ها، همراه با اشکال جدید سرگرمی، منجر به کاهش علاقه به اجرای نقالی شده است. سالخوردگی مجریان چیره دست (مرشدها) و کاهش محبوبیت در بین نسل های جوان باعث کاهش شدید تعداد نقالان ماهر شده و بقای این هنر نمایشی را تهدید می کند.

آموزش با کیفیت
برابری جنسیتی
صلح، عدالت و نهادهای قوی