چوگان

چوگان یک بازی سنتی اسب سواری است که با موسیقی و داستان سرایی همراه است. در ایران سابقه ای بیش از ۲۰۰۰ سال دارد و بیشتر در بارگاه های سلطنتی و زمین های شهری بازی می شده است. در چوگان، دو تیم سوارکار به رقابت می پردازند و هدف این است که توپ را با استفاده از چماق چوبی از تیرک دروازه تیم مقابل عبور دهند. Chogān شامل بازی اصلی، اجرای موسیقی متناظر و داستان سرایی است. حاملان شامل سه گروه اصلی هستند:بازیکنان، قصه گوها و نوازندگان. چوگان عنصری فرهنگی، هنری و ورزشی با پیوندی قوی با هویت و تاریخ حاملان و دست اندرکاران آن است. در ادبیات، داستان سرایی، ضرب المثل ها، صنایع دستی و زیورآلات حضور پررنگی دارد که بخش های ارزشمندی از نمادگرایی تمرین کنندگان آن است. چوگان به عنوان عنصری که باعث سلامت جسم و روح می شود، بین طبیعت، انسان و اسب ها نیز ارتباط برقرار می کند. به طور سنتی، انتقال به طور غیر رسمی در خانواده یا در کارگاه‌ها اتفاق می‌افتد و تکنیک‌های چوگان همچنان توسط خانواده‌ها و تمرین‌کنندگان محلی محافظت می‌شود. با این حال، در دهه‌های گذشته، انجمن‌های چوگان نیز تأسیس شده‌اند که دوره‌های آموزشی برگزار می‌کنند، از استادان محلی حمایت می‌کنند و در انتقال همه جنبه‌های چوگان و در عین حال حفاظت از تنوع محلی کمک می‌کنند.