حکایت فلسطینی

حکایت معمولاً در خانه هنگام عصرهای زمستان، در رویدادهای خود به خودی و مراسم‌هایی که با حضور گروه‌های کوچکی از زنان و کودکان برگزار می‌شود، روایت می‌شود. مردان به ندرت در آن شرکت می‌کنند، زیرا این امر در این مراسم نامناسب ارزیابی می‌شود.

قدرت روایت‌کننده در استفاده از زبان، تأکید، ریتم گفتار و همچنین توانایی جلب توجه شنوندگان و انتقال موفقیت‌آمیز آن‌ها به دنیای تخیل و خیال نهفته است. تکنیک و سبک روایت از قراردادهای زبانی و ادبی پیروی می‌کند که آن را از سایر ژانرهای روایی عامیانه جدا می‌کند. این داستان‌ها به گویش فلسطینی، یا روستایی و یا شهری روایت می‌شوند.

تقریباً هر زن فلسطینی بالای ۷۰ سال گوینده حکایت است و این رسم بر دوش بانوان مسن است. برای دختران و پسران جوان غیر معمول نیست که برای تمرین یا سرگرمی به حکایت‌گویی مشغول شوند. با این حال، حکایت به دلیل نفوذ رسانه‌های جمعی ، که معمولاً مردم را وادار می کند آداب و رسوم بومی خود را عقب مانده و فرومایه قلمداد کنند، رو به زوال است. در نتیجه، زنان مسن تمایل به تغییر شکل و محتوای روایات دارند. ادامه اخلال در زندگی اجتماعی به دلیل اوضاع سیاسی کنونی فلسطین تهدید دیگری برای حکایت است.