| نام عنصر |
هنر بیان داستان نقالی |
| کشور |
ایران |
| سال ثبت |
۲۰۱۱ |
| توضیحات مختصر |
نقالی، قدیمی‌ترین نوع اجرای دراماتیک در ایران است که هم در دربار و هم در بین مردم عامه و شهر‌ها و روستا‌ها همواره نقشی مهم و کلیدی داشته. نقال، که اجرا را بر عهده دارد، به بازگویی داستان‌ها در شعر و نثر می‌پردازد و آن را با حرکات و حالت‌های مختلف، موسیقی و صفحه‌های بزرگ نقاشی شده ترکیب می‌کند تا حس و فضای بهتری به شنوندگان منتقل کند. نقال‌ها هم به عنوان سرگرم کننده و هم به عنوان حامل و حفظ کننده ادبیات و فرهنگ فارسی فعالیت می‌کنند و باید با اصطلاحات فرهنگی محلی، زبان‌ها و گویش‌ها و موسیقی سنتی آشنا شوند. نقالی، نیازمند استعداد، حافظه قوی، توانایی بداهه پردازی و مهارت جذب مخاطب است. غالبا نقال‌ها لباس‌های ساده‌ای می‌پوشند، اما ممکن است برای القای فضای بهتر جنگ، از کلاه خود و لباس‌های زرهی هم استفاده کنند. نقالان زن، قبل از حضور تماشاگران مختلط اجرا می‌کنند. تا به امروز، نقال‌ها، یکی از مهم‌ترین محافظان و نگه‌دارندگان قصه‌های عامیانه، حماسه‌های قومی و موسیقی محلی ایران به حساب می‌آمدند. نقالی در گذشته، در قهوه خانه‌ها، چادر عشایر، خانه‌ها و اماکن تاریخی مانند کاروانسرا‌ها اجرا می‌شده. با این حال، کاهش محبوبیت قهوه خانه‌ها، همراه با ظهور انواع جدید سرگرمی، منجر به کاهش علاقه به عملکرد نقالی شده است. پیری مرشدان و کاهش محبوبیت در بین نسل جوان، باعث افت شدید تعداد نقال‌های ماهر شده، و این امر بقای این هنر نمایشی را تهدید می‌کند. |
| حوزه‌های میراث فرهنگی ناملموس |
هنر‌های اجرایی/ سنت‌ها و بیان شفاهی/ صنعت‌گری سنتی |
| تهدید‌ها |
پیر شدن صاحبان مهارت/ کاهش علاقه جوانان/ کاهش مشارکت/ از دت دادن فضای فرهنگی/ سرگرمی‌های جدید/ کاهش تمرین / کاهش شاخه‌ها/ درآمد نا کافی/ توقف انتقال |
| SDGs |
تضمین کیفیت آموزش فراگیر و عادلانه و ایجاد فرصت های یادگیری مادام العمر برای همه(۴)/ دستیابی به تساوی جنسیتی و توانمند سازی تمام زنان و دختران(۵)/ ترویج جوامع صلح طلب و فراگیر برای توسعه پایدار(۱۶) |
| لینک دسترسی |
https://ich.unesco.org/en/USL/naqqali-iranian-dramatic-story-telling-00535 |
